COVID heeft gevolgen voor de economie. Het heeft de groei onder zware druk gezet. Vooral in China zien we dat de hele tijd terugkomen in de economische cijfers. Logisch omdat daar de beperkingen als gevolg van COVID nog steeds aanwezig zijn. Veel landen beginnen last te krijgen van die beperkingen in China. Recent nog bij een toeleverancier van Apple, die daardoor wordt geconfronteerd met een stagnatie van de productie van de iPhone.

Heb ik moeite met het communisme? Ben ik communist? Nee. Voor mij is het een systeem dat planmatig naar de toekomst kijkt, maar dat doe ik wel vanuit mijn isolement als schrijver voor de The Asset en Cash. Misschien is dat een vorm van luxe. Voor beleggers functioneert de inrichting van China als een vorm van vangnet. Veel binnenlands genoteerde bedrijven worden deels gefinancierd met kapitaal van de staat. Die zijn nu nog extra laag gewaardeerd, maar daar gaat verandering in komen doordat grote zakenbanken actief beginnen te worden op de binnenlandse markt van China.

En wat te denken van het vastgoed. Het ene na het andere bedrijf begon te wankelen onder de schuldenlast. Nieuw financieel beleid met hulp van de overheid moest dat verlichten. Als de vastgoedsector als dominosteentjes zou vallen, zou dat een ongekend extreme recessie – zo niet depressie – veroorzaken. Dat is wel de keerzijde van de aanpak van de Chinese overheid. Liever een tijdje met een al dan niet zinvol mondkapje rondlopen dan in de rij staan voor de voedselbank zonder mondkapje.