Tall Paul kreeg te maken met een inflatie van 15%. Met straffe monetaire maatregelen kregen hij en zijn opvolgers Alan Greenspan, Ben Bernanke en Janet Yellen deze langdurig onder controle met een genormaliseerde geldontwaarding van tussen de 2% en 4%. Pas toen de inflatie begin jaren tachtig onder controle was, begon de Dow Jones aan de opmars van 1.000 naar 32.000. 

Het is dan ook logisch en gezond dat aandelenmarkten behoorlijk zijn geschrokken van de speech van Fed-president Powell eind augustus. In een toespraak van 8 minuten tijdens een bijeenkomst van centrale bankiers in Jackson Hole heeft hij heel wat hoop van haussiers de grond ingeboord.

De Fed zal namelijk door blijven gaan met het verhogen van de rente in de strijd tegen de veel te hoge inflatie. De rente zal pas dalen na een afkoeling van de economie en de daarbij horende daling van de inflatie naar 2%. Ambtenaren van de ECB waarschuwden via de Financial Times dat zonder daadkrachtig optreden de inflatie uit de hand zal lopen. Op overheden wordt druk uitgeoefend om de uitgaven te dimmen en de begroting onder controle te houden. 

Onlogisch zijn de oproepen niet na de enorme verruimingen om de financiële crisis en de Covid-crisis te bezweren. Geld rondpompen kan niet door blijven gaan. Er zijn grenzen. De toenemende druk op de overheden kan als een indicatie worden gezien dat de centrale banken niet snel opnieuw zullen gaan verruimen. Geen kunstmatige ingrepen meer, maar op eigen kracht. Het wordt een kwestie van de duimschroeven aandraaien. Dat doet altijd pijn. Nederland en Duitsland gedragen zich netjes, maar het model van Trading Economics geeft aan dat Italië en Spanje op oude voet blijven doorgaan. Bij een volgende eurocrisis zal Italië het hardst schreeuwen om hulp.

Terugvallen op anderen zal deze keer niet kunnen. Hopen op een snelle opleving van de Chinese economie is moeilijk. Het land kampt met in ieder geval twee problemen. De dure yuan kan gemakkelijk doorwerken in de export. Een overschot op de handelsbalans zou dan moeten komen uit een beperking van de import. De vastgoedmarkt is een ander probleem. De Chinese overheid doet er van alles aan om een ineenstorting te voorkomen. Het kwaad is al deels geschied: buitenlandse investeerders trekken zich terug uit vastgoedobligaties. Daarin zal niet gemakkelijk verandering komen na de toezegging van de Chinese overheid om miljarden te investeren in infrastructuur, wat een van de belangrijke aanjagers is geweest van de economie. Op een moment zijn er genoeg bruggen, wegen en leegstand.